Ég ætla að deila með ykkur nýlegri sögu úr miðbæ Reykjavíkur sem sýnir klárlega daðurhæfileika íslenskra unsveina.

Ég og tilvonandi meðlimur piparjónkuklúbbsins, sem ég kýs að kalla piparundur, sátum og sötruðum bjór á ölstofunni. Að sjálfsögðu erum við myndarlegar ungar konur svo tveir ungir menn í jakkafötum komu og báðu um að setjast hjá okkur.

Annar var feiminn og hinn frakkur, eins og gjarnan gildir um tvo vini.

Sá frakki var að reyna við mig. Hann byrjaði á að spyrja hvað ég gerði og upp úr krafsinu kom að ég er læknir. Þá mundi hann eftir að hann hefði komið til afskaplega myndarlegs dökkhærðs læknis á heilsugæslunni minni. Ég sagði að það væri enginn annar kvk læknir á heilsugæslunni og þá mundi hann allt í einu að það var sem sagt ég sem hann hafði komið til. Litaðiru á þér hárið?flott lína, enda er ég alveg ljóshærð.

Síðan röflaði hann um hversu gaman það væri að koma til lækna því þeir skipuðu manni ýmist úr að ofan eða úr buxunum. Mjög spennandi umræðuefni fyrir mig eða þannig.

Eins og gefur að skilja fór hrifning mín á umræddum ungsveini mjög dvínandi.

Hann ákvað að fullkomna sína viðreynslu með eftirfarandi brandara:
Hvað er líkt með konu á túr og jarðaberjajógúrti?

Maður veit aldrei hvenær maður á von á kekkjum?

Og svo undrast ég stundum af hverju ég hrífst ekki af íslenskum karlmönnum?